Бошқа мавзуларЗоир Мирзаевнинг истеъфога чиқарилиши яқин ўтмишда жамоатчилик реакцияси асосида амалга оширилган энг катта истеъфо, десак хато бўлмайди. Бунақаси ҳали бўлмаган. Айтиш мумкинки, мазкур истеъфонинг ўзидан кўра ҳам унинг профилактик таъсири, яъни барча бўғиндаги амалдорларда цинизмни бирмунча камайтиради, очиқча ноинсоний хатти-ҳаракатлардан тийилади. Ҳарқалай шунга умид қилса бўлади. Лекин бу аграр тизимдаги муаммоларни ҳал қилади дегани эмас. Бу биринчидан.
Иккинчидан, ҳукумат жуда бир муҳим кадридан ажралиб қолди, деб бўлмайди. Зоир Мирзаевга нисбатан саволлар анчадан бери тўпланиб қолган эди. У кўпроқ маҳаллий даражада кадр бўлиб, марказда жуда кам қўллаб-қувватловга эга. Ўтган икки йилда ҳам республика даражасидаги кадрга айлана олмади. Шунинг учун бу жараённи “уюштирилган” дейиш ёки бошқа фаразлар асосга эга эмас. Қачондир бу юз бериши керак эди.
Учинчидан, мазкур истеъфодан ютган ягона аниқ шахс — шубҳасиз, Самарқанд вилоятининг амалдаги ҳокими Эркинжон Турдимовдир. У энди вилоятда мутлақ ҳокимиятни қўлга олиб, ҳеч қандай шартларсиз ҳудудни бошқариш, барча формал ва ноформал лидерларни ўзига тўлақонли тобе қила олади. Чунки собиқ вилоят ҳокимининг республика даражасида, айниқса, Бош вазир ўринбосари бўлиши унинг ўрнига келган ҳар қандай ҳокимнинг имкониятларини анча чеклайди.
Буларнинг барчаси, албатта, ИМҲО.
