От кишнаган оқшом (қисса) 35-қисм

35

Бадбўй ҳужрада ётдим.
Ҳужрада кун-да бир бўлди, тун-да бир бўлди.
Бир маҳал темир дарвоза шарақлаб очилиб, шарақлаб ёпилди.
Биров ичкарилади.
— Кал, қаердасан? — деди.
Ичимга урмиш милитсионер овозини дарров танидим.
Жойимдан турдим. Дарвоза тараф юрдим.
Милитсионер ёқамдан бир қўллаб ушлади. Бир-икки силкилади.
— Нимага мени бошлиққа сотдинг? — деди.
— Сотмадим, биродар, бор-йўғи урганингизни айтдим, — дедим.
— Урдим? Қачон урдим?
Милитсионер чотларим оралатиб тепди.
— Мен урдимми?
Милитсионер созлаб тепди.
— Сени урдимми?
Милитсионер ёмон тепди!
— Мен-а? Сени-я?..
Чотларим уюшиб-уюшиб оғриди. Ачишиб-ачишиб оғриди.
Кетим билан шилқ этиб тушдим…
Тонг-саҳарлаб бадрабхона тозаладим. Ҳовли супурдим. Кўча супурдим.
Онамиз билан аёлимиз хўрак олиб келди.
Онамиз йиғлаб-йиғлаб ҳол сўради.
Аёлимиз куйиб-куйиб кўнгил сўради.
Онамиз билан аёлимиз бири қўйиб бири қарғади:
— Сенлар менинг болагинамни оёқости қилган бўлсанг, сен шапкаларни худойим худовандо оёқости қилсин!
— Худойим худовандо, болагинангнинг ўлганини кўр, сендайчикин шапкалар!
— Худоё, шу отлар билан қўшилиб, ўзинг ҳам гўшт бўлиб кет, сендайчикин шапкалар!
— Худоё, қирғиннинг олдида қирилиб кет, сендайчикин шапкалар!
— Илоҳи омин, худо бандам деса, Муҳаммад пайғамбар умматим деса, шул шапкалар элга эрмак, халққа шалоқ бўлсин, оллоҳу акбар!
Онамиз билан аёлимизга Тарлонни айтмадим.
Аёл зоти оғзи бўш бўлади. Биров-яримга айтиб қўяди.
Қолаберса, Тарлонни ёлғиз ўзимга ўргатиб эдим. Шу боис, Тарлон мендан ўзгани ўзига йўлатмайди. Ўзгалар қўлидан ем-да емайди.

Тоғай Мурод

От кишнаган оқшом (қисса)

(Аввалги қисми)

(Давомини ўқинг)